Niet alleen weten maar ook begrijpen

Dat vond ik leuk voor hem. Zonder hem was mijn boek er immers niet eens geweest, of wellicht op een andere manier.

Mijn broer is de reden dat ik begon met schrijven. Om alles op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. Ik snap dat het voor mijn broer lastig is om te accepteren, want het is namelijk best een hele klap als je erachter komt dat je zusje een boek schrijft over jullie, omdat ze het zo moeilijk had met jou. Dat is hoe het voor hem voelt namelijk. Nu is dat niet de enige reden, ik hoop dat hij dat niet alleen weet, maar ook begrijpt.

Door zijn autisme kreeg mijn broer van alle kanten begrip en hulp. Ik kreeg dat niet, want de aandacht van de mensen ging al naar hem. Papa heeft zelf ook autisme en daarom kan hij zo goed met mijn broer, omdat ze hetzelfde denken. Mijn moeder is zelf hoogbegaafd, maar wist dat nog niet voordat ze mij had. Doordat het uit mijn IQ-test kwam, kwam ze er zelf ook achter. Dat is best een beetje gek natuurlijk.

Mama begreep mij altijd heel goed, maar daardoor botsten we binnen ons gezin best veel met elkaar. Zoiets als: de jongens tegen de meisjes. Dat was niet leuk. Gelukkig heeft papa niet alleen autisme, maar is hijzelf ook hoogbegaafd, daardoor vonden papa en mama elkaar leuk toen ze elkaar ontmoetten, denkt mama.

Toch heb ik altijd gemerkt dat papa mij niet begreep. Totdat ik hem afgelopen vrijdag mijn boek overhandigde, nadat we dozenvol hadden opgehaald bij de drukkerij. Maandagochtend appte hij mij dat hij het uit had en dat hij het onwijs mooi en ontroerend vindt. Ik had al veel aan hem voorgelezen, maar dit was de eerste keer dat hij alles achter elkaar las. Hij zei dat hij niet kon stoppen met lezen, zo mooi vond hij het.

Papa zei dat hij best vaak tekortgeschoten is in mij begrijpen en in zich inleven in mij. Hij zei dat hij door het lezen van mijn boek zoveel nieuwe dingen heeft geleerd die hij nog niet wist of begreep. En dat hij zeker weet dat mijn boek nog heel veel andere volwassenen en kinderen, los van of ze hoogbegaafd zijn, autisme hebben (of een andere beperking) of allemaal niet, hun kijk gaat verbreden en nieuwe inzichten gaat geven. Dat ze zichzelf of hun broer of zus of ouders beter kunnen begrijpen. Maar ook dat het een heftig verhaal is, vol situaties die hijzelf nog weleens onderschatte.

Zo graag zou ik mijn boek aan mijn broer laten lezen. Ik ben heel trots op wat ik gemaakt heb namelijk. De afgelopen anderhalf jaar ben ik bezig geweest om alles helder uit te typen en afgelopen dinsdag, op die o zo speciale dag, was mijn broer er zelf niet bij. Een aantal weken voordat de boekpresentatie zou zijn, gaf hij aan dat hij er niet klaar voor is om het te lezen. Iets wat ik, aan de ene kant wel begrijp, maar aan de andere kant niet had verwacht. Ik heb namelijk niet met andere mensen uitgebreid gepraat over hem, omdat ik zelf ook wel wist en snapte dat dat niet leuk is voor hem en dat hij dat liever niet wil. Omdat andere mensen dan dingen van hem weten, en hij niet zou weten wat precies.

Dat mijn broer aangaf dat hij mijn boek niet wil lezen en ook niet aanwezig wilde zijn tijdens mijn boekpresentatie, vond ik fijn en jammer tegelijk. Fijn, want daardoor was het namelijk echt mijn moment, maar ook jammer om hem te missen op zo’n belangrijk moment. Ik hoopte namelijk (daarom heb ik de presentatie ook bij zijn dagbesteding gehouden) dat mijn broer trots op mij zou zijn.

Papa en mama steunen mij in mijn proces. En binnen ons gezin hebben we respect voor de keuzes die we per persoon maken en voor elkaars eerlijkheid. Ik ben dus zeker wel blij dat hij eerlijk gezegd heeft dat hij liever niet wilde komen, in plaats van alsnog te komen omdat hij het gevoel had dat dat moet. Want dat is niet zo.

Hij heeft nog een superlieve kaart voor mij geschreven, om me alsnog bij te staan. Want gelukkig weet ik, dat trotsheid niet uit een mond hoeft te komen, om te weten dat het in diegene zijn of haar hart leeft.