Mama, Pipi Langkous

Ik spits mijn oren en hoor het echt: “Mama, Pipi Langkous,” zegt ze zacht.
“Nog een keer,” zegt mijn man, terwijl hij haar in haar nekje kietelt. Waarop ze zo hard moet lachen dat ze even helemaal niks meer kan zeggen, al had ze het gewild.
“Zeg dan,” zegt mijn man, “nóg een keertje…”
“Ja.” Zegt dochterlief zacht.
“Mama, Pipi Langkous,” zegt mijn man weer, waarop weer een dikke kietel volgt.
Weer schatert ze het uit.
Dan wordt ze stil en kijkt vol in de camera: “Mama, Pipi Langkous,” zegt ze.

“Wat grappig!” roept onze dochter voor de laptop. “Wat was ik daar klein. Hoe oud was ik daar?”
“Net twee,” lach ik terug. “Heb je gezien dat papa vroeg of je het wilde zeggen en dat je alleen ‘Ja’ zei?”
“Ja,” lacht onze dochter. “Dat was geen antwoord op de vraag.”
“Klopt! En dat deed je heel vaak. Als je iets wel kon, maar er even geen zin in had, dan zei je: ‘Ja’. Zo van: ik kan het wel, maar nu even niet. Haha, grappig he? Zo deed jij dat.”

En dan moet ik vertellen over vroeger en hangt dochterlief aan mijn lippen. Zij geniet altijd zo enorm van hoe zij vroeger was.
“Op een dag vroeg oma aan jou: ‘Hoeveel poten heeft een kat?’ en jij gaf geen antwoord,” leg ik uit. “Jij vond dat de moeite niet waard om daarop te reageren. Die vraag was zóóó stom. Zóóó makkelijk. Daar wilde jij je adem nog niet aan verspillen. En weet je nog die keer dat ik een pyjama voor je had gekocht en dat je daarmee midden op de dag op de bank zat? Toen vroeg ik: ‘Oh, schat, ben je er zó blij mee?’ Nou, toen kreeg ik ook een blik van jou… Jeetje, je zei niks en keek dwars door me heen.”
“Ja, maar Mam, ik ga toch niet midden op de dag met een pyjama op de bank zitten die ik stom vind?! Dus dan wéét je dat toch! Dat hoef je dan toch niet te vragen?”
“Nee, dat hoeft op zich niet, maar wat is er erg aan als ik dat wel doe? Je kunt toch ook gewoon ‘Ja’ zeggen? Ik vind dat gewoon leuk om nog even te horen, snap je?”

Nou, ja en nee, snapt onze dochter dat. Ze snapt (nu) dat ik haar reactie toen niet leuk vond en dat ik het echt heel aardig bedoelde (in plaats van dom) maar dan nog begrijpt ze eigenlijk niet waarom ik antwoord wil hebben op een vraag die zóóó makkelijk te beantwoorden is.

Ik zie het als mijn taak als moeder om onze dochter uit te leggen wat interactie met mensen doet. Dat het fijn is als communicatie vriendelijk verloopt. En niet snauwerig of negerend. En dat je door je hoogbegaafdheid misschien geen zin hebt in domme vragen, en misschien geen zin hebt in sociaal wenselijke gedrag, maar dat als mensen je aardig vinden en je wat gunnen, dat je dan meer voor elkaar krijgt in het leven.

En wat hadden we een lol samen, toen we haar alleen ‘Ja’ hoorden zeggen. “Ik kon het heus wel hoor,” reageert dochterlief lachend.
“Dat weten we, schat. Want in dit filmpje heb ik het je twee keer horen zeggen.”
“Ik wil gewoon niet steeds hetzelfde zeggen,” reageert ze kalm.
“Wil je het daarom niet meer over je boek hebben?” Vraag ik nieuwsgierig.
“Nou, je hebt je boek af en nu staat je crowdfundactie online. Maar als mensen dat niet van je horen, dan gaat het niet lukken. En ze hoeven niet heel je boek te kopen he, ze kunnen ook een kleine gift geven. Dat is ook al fijn.”
“Maar ik kan dat toch niet heel de dag herhalen, Mam?”
“Dat klopt,” zeg ik, “maar wel af en toe toch? Want steeds als je een berichtje plaatst, dan komen er toch weer nieuwe reacties binnen…”

Onze dochter. Ze staat tegenover me in de keuken.
Kijkt me aan, denkt even na…

…en zegt zachtjes:

“Ja.”

https://www.voordekunst.nl/projecten/14247-help-15-jarig-brusje-boek-uit-te-geven