Mama, waarom wil je mij niet?

Ach schat, ja. Dat heb ik inderdaad geschreven. Harde woorden, als je ze zo in één zin zegt en uit de context haalt. Ik snap heel goed dat hij geschrokken is en ga direct zitten voor een gesprek.

Praten heeft ons gezin de afgelopen twintig jaar altijd gered. Ja, het is moeilijk. En Ja, we hebben vaak pijn en verdriet. En elkaar begrijpen kost soms heel veel moeite. Maar toch praten we net zolang totdat we elkaar begrijpen. En dat hoeft niet altijd hetzelfde te betekenen als het met elkaar eens zijn.

Als hij even later zegt, dat hijzelf ook liever geen kind met autisme zou willen krijgen, dan weet ik dat hij me snapt. En ik benadruk: ‘Maar als dat toch zo zou zijn, zou je er evengoed ontzettend veel van houden.’ ‘Ja, natuurlijk!’ ‘Precies! Zo is het, lieverd.’ Wij begrijpen elkaar.

We kijken elkaar aan. Mijn kind en ik.
Wat ben ik trots op hem. En wat doet hij het goed.

‘Ik weet natuurlijk wel dat ik je toestemming heb gegeven, Mam, om hierover te schrijven,’ zegt hij, ‘maar soms vind ik het toch moeilijk om te lezen.’
‘Dat snap ik helemaal. En daarom vind ik het heel goed dat je naar me toegekomen bent. Als je vragen hebt of iets niet leuk vindt; zeg het dan. Oke?’

‘Oke.’

Wat een prachtig gesprek.
En wat een rijkdom. Ik voel me gezegend met dit kind.

Dit kind, dat zelf vaak zo’n pijn in zijn hart heeft, omdat hij ziet wat leeftijdsgenoten wel kunnen en hijzelf niet. Dit kind, dat graag op zichzelf wil wonen, wil trouwen en kinderen krijgen. Dat een Wajonguitkering heeft en in een zorginstelling woont. En dat zó graag wil verbinden, wil liefhebben en delen.

We moedigen hem aan om zijn mannetje te staan. Om te zeggen wat hij wil en niet wil. En om dingen te doen waar hij van houdt. Kun je niet werken? Maakt niks uit, schat! Dan zorgen we voor een fijne hobby en een dagbestedingsplek waar je het naar je  zin hebt. En waar je je kunt ontwikkelen.

Wil je fotograferen? Dan kopen we een fototoestel voor je en dan gaan we de natuur in. Hou je van tekenen en ontwerpen? Wie weet is er wel een dagbestedingsplek waar je kunt werken bij een drukkerij. Wil je graag muziek maken? Dan kopen we een keyboard en DJ set voor je. Ga je eigen nummers produceren en bezoeken we de open dagen van de radiostudio’s in Hilversum. Dan kijken we, of je bij Get a Grip (een dagbestedingsplek met online radiostation) geplaatst kunt worden. Zodat je écht radio kunt maken.

Hoe cool is het, als zoiets dan ook nog lukt?!

Zolang er groei is, gaan we door!
Stapje voor stapje ontwikkelt onze zoon zich verder. En wat maakt ons dat blij en trots!

Afgelopen zondag was het Vaderdag. En gaf hij vol trots zijn zelf gekochte cadeau: een flesje aftershave. Omdat Papa daar zo van houdt. Fantastisch dat hij daar zo goed over nagedacht heeft.  ‘En oh ja, Mam, ik heb ook nog iets voor jou’, zegt hij dan… Oehhh, ik ben benieuwd!

Hij pakt zijn telefoon en begint de brief voor te lezen die hij zelf geschreven heeft. Verbaasd en met tranen in onze ogen luisteren mijn man en ik naar zijn verhaal; dat gericht is aan de lezers van mijn blog op Mantelzorgelijk.

Wauw. Wat mooi geschreven.

‘Zal ik dit op Facebook zetten, Thomas?’ vraag ik zacht, als hij uitgesproken is. ‘Dat was eigenlijk wel mijn bedoeling, Mam!’ zegt hij opgetogen. ‘Oke, kerel. Dan doe ik dat.’

En dus lieve lezer, daar komt ie dan (ik heb één op één de woorden van Thomas overgenomen):

‘Hallo, je hebt waarschijnlijk misschien niets van me gehoord, misschien weet je niet wie ik ben… nou, dan leg ik je dat bij deze uit: Ik ben Thomas Redlich, de zoon van.. kun je wel zeggen.
Ik ben de jongen die zorg nodig heeft en autisme heeft. Mijn moeder schrijft blogs over dingen die onder andere over mij gaan.

Wat vind ik er eigenlijk van, wat mijn moeder hierover schrijft?

Dat gaat twee kanten op. 1. Vind ik het een bijzonder goed initiatief dat mijn moeder dit doet. En dat ze andere moeders (maar ook zorgverleners) helpt met deze blogs. (Want dan komen ze er achter dat het helemaal niet gek is om een autistisch kind te hebben. Of als zorgverlener een autistische cliënt te hebben.) Ik heb hier natuurlijk wel toestemming voor gegeven, dat Mama hiermee mensen kan helpen.

Maar aan de andere kant is het soms best lastig en confronterend. Want ik word bestempeld.
Als zoon met autisme die extra zorg nodig heeft. Natuurlijk is dat niet uit te sluiten, maar om dan zo neergezet te worden is soms niet echt fijn.

Ik heb inderdaad een moeilijke periode gehad waarin ik struggelde met school en kampte met depressies. (Zoals je misschien al wel hebt kunnen lezen.)

En natuurlijk snap ik dat Mam het goed bedoelt en dat andere zorgmoeders dan denken: ‘Goh, het is eigenlijk helemaal niet zo gek… Eigenlijk is dit wel vrij ‘normaal’. Of dat ze denken: ‘Jeetje, wat heftig. Wat zal die jongen hier zelf van vinden? Komt het wel goed met hem?’

Ik zeg je dit: ‘Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Ik maak het goed en word goed begeleid. Dit voelt voor een aantal mensen als een mokerslag en misschien ben jij nu ook wel flabbergasted. Dat is volkomen begrijpelijk. Want Papa en Mama zijn vaak gewaarschuwd dat het misschien niet goed zou komen met mij. Maar dat is dus wel zo!’

Mooi he?
Je snapt vast wel hoe blij ik hiermee ben.

Volgende week dinsdag 29 juni, wordt mijn lieve Thomas Redlich 20 jaar!
Het afgelopen jaar was erg moeilijk door Corona. Zoveel dingen die niet konden of die anders gingen dan hij gewend was…

Ik zou het fantastisch vinden als jij, lieve lezer, een leuke verjaardagskaart aan Thomas zou willen sturen, met daarin een mooie reactie op zijn bovenstaande woorden.

Zou je dat willen doen?
Stuur dan even een mailtje naar mamaisblij@klik-voor.nl en ik mail je ons adres.

Alvast heel erg bedankt!

Pauline Redlich
Blije Mama van Thomas