Omgaan met verrassingen

Of je lief genoeg geweest bent. Je denkt misschien van niet, want ja, er is best veel verkeerd gegaan dit jaar. Je doet wel je best, maar toch moppert je moeder veel. Want je zit nooit stil aan tafel, je gooit vaak je drinken om, je verslikt je meerdere keren per dag en spuugt dan al je eten uit. En je luistert vaak niet.

Dan moet je ergens mee stoppen van je moeder, maar dat doe je niet. En zij snapt niet dat jij door ‘moet’ gaan totdat je gedaan hebt, wat je in je hoofd hebt. Zij is te ongeduldig en blijft maar herhalen wat ze wil en jou storen in je plannen. Zodat je boos wordt en alles door de kamer gooit, zodat zij alles afpakt en jij moet ‘nadenken’ op het krukje in de gang.

Iedere avond kijk je naar het Sinterklaasjournaal, zing je uit volle borst Sinterklaasliedjes en zet je schoen bij de openhaard. En iedere ochtend ren je naar beneden om te kijken of er een cadeautje in zit. Je maakt een verlanglijstje, stopt het in je schoen en hoopt met heel je hart dat je wensen uit zullen komen.

Als Sint twee weken in het land is, ben je oververmoeid, huilerig en één bonk zenuwen. Je hebt zelfs razendsnel een tic ontwikkeld. Om de paar seconden lik je met je tong langs je lippen. Je lijkt wel een clowntje. Want de huid om je mond is schraal, vuurrood en ontzettend pijnlijk. Je blijft maar aan je lippen likken. Je kunt er niks aan doen.

Met lede ogen kijk ik naar je.
Arm kind.

Die ochtend zit ik aan de koffie met Lucie Waanders van Stichting Mee. ‘Oh, Lucie,’ zucht ik, ‘ik vind het zo zielig voor hem.’
‘Ja, dat is het zeker,’ zegt Lucie zacht. ‘Zou het hem helpen als je zegt wat hij krijgt van Sinterklaas?’

Huh? Wacht even… wat zegt zij nou? ‘Dat is toch helemaal niet leuk!’ reageer ik, alsof ik door een wesp ben gestoken.
Lucie zit kalm tegenover mij, kijkt me aan en zegt: ‘Voor wie niet? Voor hem of voor jou?’

Het gebeurt niet vaak, lieve lezer, maar ik ben even helemaal uitgepraat.

Als ik eerlijk ben, denk ik dat hij het fijn vindt om te weten. Mijn hart breekt. Ikzelf houd er heel erg van om verrast te worden. En ook om zelf iemand te verrassen. De opwinding, het spannende uitpakken en de blije gezichten. Dat vind ik het allerleukste van cadeautjes.

Als zorgmoeder ben ik qua inkomen afhankelijk van mijn man. Het zorgen voor ons kind is zó intensief, er blijft bijna geen tijd en energie over om te werken. Ik bedoel, werk als arbeid waar je geld mee verdient. Want als ik zie wat ik op een dag allemaal doe, ook aan extra dingen, die ‘gewone’ moeders niet doen, dan is het eigenlijk werk. Laten we wel wezen; je kunt hier via een zorgindicatie ook iemand voor inhuren. En voor diegene is het dan wel betaald werk. Maar voor een (mantel)zorgmoeder is het allemaal ‘normaal’. Eigenlijk best oneerlijk…

Sorry, ik dwaal af.

Lucie ziet me teleurgesteld zijn. En ze ziet me twijfelen. Twee keer begin ik te praten en twee keer begint de zin met: ‘Ja, maar…’ Maar, ja maar heeft helemaal geen zin. En Lucie zegt: ‘Misschien kun je het aan je zoontje vragen. Wat hij wil.’

Die avond, tijdens het bed ritueel kijk ik hem aan. Ach gossie, wat heeft hij een zere mond. ‘Jij houdt van Sinterklaas.’ zeg ik stellig. Omdat ik weet dat hij het fijn vindt als ik dingen stellig zeg. Hij weet dat ik hem zie. En ken. Dat stelt hem gerust. Ja, knikt hij. Hij houdt van Sinterklaas.
‘Maar je bent zo zenuwachtig over wat je krijgt op pakjesavond, dat je het eigenlijk helemaal niet meer leuk vindt,’ ga ik door. Ja. Weer een knik.
‘Vind je het fijn als ik aan Sinterklaas vraag wat je krijgt?’ vraag ik. Hij slaat zijn ogen op, kijkt me aan, haalt diep adem en zegt: ‘Pffffffff, jaaaaaaa.’ Waarop de tranen in mijn ogen springen.

‘Oké, schat. Ik ga het vragen. Morgenavond als je gaat slapen dan heb ik het antwoord.’

En weet je wat er is gebeurd, lieve lezer? Ik heb mijn eigen spontaniteit gebruikt om creatief te zijn. En daar zelf mijn plezier uit gehaald. Want plotseling belde de volgende avond zomaar Sinterklaas tijdens het bed ritueel!!! En Sinterklaas bevestigde wel vijf cadeautjes van het verlanglijstje!! Hoe geweldig is dat? Mijn zoontje zat glunderend in bed, sliep die nacht eindelijk weer eens door en was de hele volgende week in opperbeste stemming. Na een paar dagen begon zijn mond zelfs te genezen.

En Sinterklaasavond? Die was geweldig. Hij kon fantastisch op zijn beurt wachten bij het uitpakken, kreeg alles wat Sinterklaas gezegd had, én werd alsnog verrast. Met… cadeautje nummer zes. Een Zorro pop. Die hij eigenlijk ook heel graag wilde, maar was vergeten te vragen. En zo genoot zijn mama alsnog van zijn blij, verraste gezichtje.

PS. Iedere woensdag lees ik aan mijn zoon het blog voor wat de volgende ochtend online komt op Mantelzorgelijk. Zodat hij weet wat er komt en om vragen te beantwoorden. Deze keer heeft hij geen vragen. Maar wel een opmerking: ‘Het is best raar mam. Vorige week met kerst schreef je over Koopman Kak, en toen dacht ik: nou nou, moet dat met kerst. En nu is het eind december en nu schrijf je over Sinterklaas. Dat had toch beter andersom gekund.’
‘Ja,’ beaam ik, ‘dat had gekund. Maar ik weet nooit van tevoren welk verhaal er komt. Dat is voor mijzelf ook een verrassing. ‘Poeh, nou mam, daar moet je dan wel mee om kunnen gaan.’
‘Ja jongen, zo is het maar net.’

Denk je nu, ik wil meer lezen over wat Pauline te vertellen heeft? Blogs, tips, over haar theatershow Zeikwijf of over de roman waar zij aan werkt? Meld je dan HIER aan en ze houdt je op de hoogte.