Volle aandacht voor het kleine brusje

Na een middagje shoppen (ze krijgt een nieuwe broek, T-shirt en schoenen, uiteraard met pitstop bij een leuk restaurantje) gaan we ons eerst thuis optutten en daarna uit eten bij de Chinees.
Uiteraard zijn we ’s middags ook nog langs de supermarkt geweest voor chips, koek en snoep voor bij onze filmavond. Als we uiteindelijk met een glaasje drinken onderuitgezakt op de bank hangen, zuchten we van blijdschap en plezier.

Met haar warme lijfje half tegen me aan, kijken we, beiden diepgelukkig, naar haar favoriete Barbie film. Ik beweeg mijn lippen zachtjes over haar blonde haren en geef vlinderkusjes in haar nek. Af en toe druk ik haar tegen me aan. Wat een heerlijkheid.

Als ik fluister: ‘ik hou van jou’, schrik ik me kapot van haar onbedaarlijke huilbui. Verschrikt zet ik Barbie op pauze en ga rechtop zitten.
‘Wat is er lieverd? Waarom ben je zo verdrietig?’
‘Oh mama, ik ben helemaal niet lief.’
‘Jawel schat. Ik vind jou heel lief.’
‘Nee, mama, echt niet. Ik ben niet lief. Ik denk slechte dingen.’
‘Slechte dingen?’
‘Ja.’
‘Hoe bedoel je? Wat denk je dan? Zeg het maar schat. Het geeft niet.’
‘Ik wil niet meer dat Papa en Jonathan terugkomen.’

Even ben ik sprakeloos. Uit het veld geslagen.
Wanhopig.
Moedeloos.

Maar dan herpak ik mezelf en zeg:
‘Lieverd, dat bedoel jij niet. Jij bedoelt dat je het zo fijn vindt samen met mama.’
Een diepe zucht en een grote snik.
‘Ja.’ Met nog een diepe zucht.

‘En dat mag!
Ik vind het ook ontzettend fijn samen met jou.
Echt.
Ik ben zo blij dat ze weg zijn en dat wij lekker samen zijn!
Daar mogen wij heerlijk van genieten!!!
En ik ben ook blij dat ik ze morgen weer zie, maar nu nog even niet hoor!

Zullen we vaker samen iets doen?
Helemaal met z’n tweetjes?’

Ja, dat wil ze heel graag.
En ik ook.

Ze neemt een stukje chocola, geeft mij een koekje en zet Barbie weer aan.
In een nóg stevigere omhelzing kijken we verder.