Hij ontdekte het pas op 48-jarige leeftijd door de diagnose van zijn zoontje Jonathan. Zijn vrouw Suzanne is jarenlang van het kastje naar de muur gestuurd door de huisarts en verschillende specialisten en als overbezorgde moeder weggezet.
Het was een hele zoektocht om erachter te komen wat Jonathan heeft. Totdat het consultatiebureau aan de bel trok. En de kleuterjuf… Beiden zeiden: ‘Je bent niet gek. Wij zien ook dat er wat is.’
Op aanraden van de kleuterjuf bezoekt Suzanne een lezing over autisme van Colette de Bruin (auteur van het boek: Geef me de vijf). In de pauze belt Suzanne huilend naar huis en zegt: ‘Dit is wat Jonathan heeft. Ik weet het zeker.’ Diezelfde middag koopt Suzanne een kaartje voor de volgende lezing. Zodat André zelf naar de uitleg van Colette kan luisteren. Twee weken later belt André in de pauze naar huis en snikt: ‘Dit gaat over mij. Ik heb dit zelf.’
Suzanne kan het niet geloven. Haar man én haar kind; allebei autisme? Hoe dan??
Ze lijken totaal niet op elkaar. Haar zoontje is extravert en gaat er graag op uit. Altijd vriendelijk en grappig naar andere mensen toe. Terwijl haar man juist erg op zijn privacy is gesteld, maar één vriend heeft en het liefste altijd thuis blijft. Haar zoontje kan moeilijk ergens mee beginnen en nog moeilijker stoppen, terwijl haar man daar juist helemaal geen moeite mee heeft. Hij krijgt juist stress als hij verantwoordelijkheid moet dragen. Zoals het kopen van een huis of het krijgen van een kind.
Hoevéél stress dat oplevert… daar komt Suzanne pas achter als ze allang en breed getrouwd zijn. Dan lijkt het wel een hele andere man. Want toen ze trouwden; had André helemaal geen autisme….
Huh?
Zul je denken; Maar daar word je toch mee geboren?
Ja, dat klopt. Dus dat is onmogelijk.
Als André en Suzanne trouwen heeft André wel degelijk autisme. Maar hij heeft er geen last van. Want ze zijn super verliefd, ze verdienen allebei veel geld, gaan drie keer per week uit eten, kopen wat ze willen en doen waar ze zin in hebben. Dus geen stress, zorgen of verantwoordelijkheid. Het is allemaal ‘lang leve de lol’.
Er is wel een heel verleden met veel schade en verdriet, waar André af en toe over vertelt. Suzanne luistert aandachtig en niet zelden roept ze: ‘Hoe kàn dat??’ of ‘Heb je dat ècht gedaan??’
Veel dingen van vroeger begrijpt André zelf ook niet. Maar hij is zò lief voor Suzanne en zo anders dan de liefdes die ze gekend heeft. André’s gevoel voor humor, lichtvoetigheid, zorgzaamheid en zorgeloosheid… Het is allemaal erg aantrekkelijk voor de serieuze, plichtsgetrouwe Suzanne, waardoor ze over de rest niet zoveel nadenkt. Dat was toen en heeft niets met haar te maken.
Dacht ze…
Totdat 9 jaar later de puzzelstukjes in elkaar vallen en Suzanne (inmiddels zwanger van de tweede) zichzelf woedend afvraagt hoe het in Godsnaam mogelijk is dat ze met een autist getrouwd is. En dan ook nog zonder het zelf te weten…
Op dat moment stort haar hele leven in elkaar. Het gerinkel is oorverdovend.
‘Hoe kàn dit??’ ‘Heb ik dit ècht gedaan??’ vraagt ze zichzelf duizend keer.
Een tijdlang zijn ze beiden in de rouw. In stilte likken ze hun wonden, lezen ze alles over autisme wat ze kunnen vinden en praten ze eindeloos over de toekomst.
Want dat ze bij elkaar blijven staat als een paal boven water. Ondanks dat ze inmiddels weten dat 80% van de relaties waarin autisme een rol speelt mislukken.
‘Wij horen bij die 20%. Onze kinderen krijgen een stamboom’, beloven ze elkaar vastbesloten en met tranen in de ogen.
Wil je weten hoe André en Suzanne dit hebben gedaan?
Nou, het begon met een besluit. Een vastbesloten gezamenlijk besluit. En een diep brandend verlangen.
‘Onze kinderen krijgen een stamboom.’
Deze zin hebben ze honderden keren tegen zichzelf en elkaar gezegd.
En weet je wat er toen gebeurde?
Ze gingen ernaar leven. Bleven zoeken naar oplossingen. En keer op keer hun hand uitreiken naar elkaar.
En nog steeds praten ze na een ruzie net zolang door totdat ze elkaar tenminste begrijpen. Soms is ‘het eens worden’ te hoog gegrepen. Dan is het hoogst haalbare te respecteren dat ze het niet met elkaar eens zijn. Maar ondanks (of misschien wel dankzij) de verschillen, zien ze uiteindelijk altijd elkaars moeite en goede bedoelingen.
Kortom: André en Suzanne zien de schoonheid in de ander. En in zichzelf.
Waardoor ze keer op keer in staat zijn om die cruciale keuze te maken.
Om te kiezen voor de liefde.
Reactie plaatsen
Reacties