De veertienjarige zoon van mijn beste vriendin Marieke heeft vergroeiingen aan beide grote en beide kleine tenen. Hij heeft daardoor veel pijn en moet geopereerd worden.
Maar, volgens de behandelend arts, liever niet voor zijn achttiende. Omdat de verwachting is, dat hij hier in zijn leven waarschijnlijk wel twee of drie keer aan geopereerd moet worden.
Om op school (VWO) vrijstelling voor gymnastiek te krijgen, moet mijn vriendin een doktersverklaring overleggen. Tot zover begrijp ik het nog.
Maar toen ik hoorde hoe mijn vriendin hemel en aarde aan het bewegen is, om die verklaring te krijgen, toen dacht ik: Ik ga dit hele verhaal op Mantelzorgelijk zetten. Vorige week deel 1, vandaag deel 2 en volgende week deel 3. Want het is een gebed zonder end. Ons zorgsysteem is verrot. Het is een waar gedrocht geworden.
Omdat de huisarts, de behandelend arts in het ziekenhuis, én de arts van de second opinion, alle drie geen verklaring willen of mogen schrijven… En omdat een bezoekverslag van het ziekenhuis door de school als niet voldoende wordt beschouwd, stelt de mentor van de school voor, dat mijn vriendin samen met haar zoon naar de schoolarts gaat. Zodat die een verklaring kan maken.
Als mijn vriendin tegensputtert krijgt ze te horen, dat haar zoon dan alsnog mee moet doen met de gymnastieklessen. Dus, oké, ze belt de schoolarts voor een afspraak.
Drie weken later heeft de schoolarts eindelijk tijd. Natuurlijk wel weer onder werktijd, maar goed, dat neemt mijn vriendin maar voor lief. Ze heeft met haar werkgever afgesproken dat ze de verloren uren ’s avonds of in het weekend thuis inhaalt. Gelukkig heeft ze werk waarbij dat kan, want je moet er toch niet aan denken dat je voor dit soort geneuzel je vakantiedagen op moet nemen…
Afgelopen vrijdag was het zover. Samen met haar zoon, de brief met het bezoekverslag van de second opinion arts plus de zere voeten als bewijs, vertellen ze de schoolarts wat er aan de hand is.
“Ik kan een ontheffing voor de gymles maken”, zegt de schoolarts. “Maar”, bekent ze erachteraan, “ik ben basisarts en ik werk onder supervisie van een andere arts. Zodoende moet ik het nog wel even bespreken. Maar ik verwacht dat het wel goed komt.”
“Dat is fijn”, zegt mijn vriendin. Ze brengt haar zoon terug naar school en rijdt opgewekt naar huis.
…Maar het kwam niet goed.
Twee uur later belde de schoolarts. Mijn vriendin zat net weer achter haar computer en kreeg te horen dat de schoolarts alles met haar supervisor had besproken. Dat zij beiden geen ervaring hebben met dit soort vergroeiingen en de bijbehorende pijnklachten. En dat zij zodoende beiden niet op papier kunnen zetten dat haar zoon teveel pijn heeft om te kunnen gymmen.
Ik was er niet bij, lieve lezer, maar ik zie voor me, hoe mijn vriendin aan de telefoon zat. Hoe het bloed uit haar wangen trok en haar adem stokte. Hoe haar hoop vervloog en moedeloosheid op haar neerdaalde…
Het is toch verschrikkelijk.
Tot dan toe had mijn vriendin zeven gesprekken gevoerd. Twee met de mentor, twee met de huisarts, de arts van het ziekenhuis, de arts van de second opinion en de schoolarts. Allemaal onder werktijd. Met reistijd, voorbereidingstijd, plus de nodige stress en frustraties.
Haar zoon, die zich voor zijn voeten schaamt, had zich daaroverheen gezet en ze, behalve aan de mentor, aan alle dokters laten zien en zijn verhaal gedaan. En geen van hen schreef die verklaring. Niemand nam de verantwoordelijkheid. Ze lieten die jongen gewoon in de kou staan met zijn voeten.
Mijn vriendin vroeg aan de schoolarts hoe het nu verder moest.
“Ik wil graag uw toestemming om de arts van de second opinion te bellen”, antwoorde de schoolarts. “Om te vragen hoeveel pijn deze aandoening precies doet.”
“Ho, wacht even!” riep mijn vriendin boos in de hoorn. “U wilt dat een dokter, die mijn zoon in november 2020 voor het laatst gezien heeft, zegt of hij wel of niet teveel pijn heeft om te kunnen gymmen? Bedoelt u dat? Dus wat mijn zoon gezegd heeft en wat u zelf gezien heeft is niet genoeg?”
“Klopt”, zegt de schoolarts. Waarop mijn vriendin in al haar wanhoop het gesprek voortijdig beëindigt. Die middag zit ze voor de tweede keer huilend bij mij aan de koffie.
Ik luister en ben werkelijk met stomheid geslagen over zoveel stupiditeit. Wat kan een arts telefonisch (zonder de voeten recent gezien te hebben) nog toevoegen aan hetgeen deze schoolarts persoonlijk gezien en gehoord heeft? En kan ze dan daarna wel de verklaring schrijven? Het is toch van de zotte. En hoe respectloos naar deze veertienjarige jongen, om hem niet serieus te nemen. Is dit werkelijk wat we onze jeugd willen leren? Dat dit is hoe we met elkaar omgaan…
Wil je weten hoe dit verder gaat? Lees dan volgende week het vervolg.
PS. En denk je nu: Ik ben wel benieuwd wat die Pauline te vertellen heeft? Meld je dan hier aan en ik houd je op de hoogte over mijn theatershow Zeikwijf. Die ik speciaal maak voor (Mantel) Zorg, Moeders & Friends.
Reactie plaatsen
Reacties