Tijdens de eerste lockdown werd Mieke vijftig. In plaats van een uitbundig feest kreeg ze de diagnose borstkanker, nadat ze voor de allereerste keer meedeed aan het landelijke onderzoek.
Ze wist niet wat ze hoorde, want ze voelde zich helemaal niet ziek. Ze werkte drie dagen per week, liep eindeloos met haar hond, zorgde voor man en kinderen en had een druk sociaal leven. En toen… boem. Kanker.
Een lang traject volgde. Chemotherapie, een operatie, bestralingen en nu nog een vijfjarige hormoonkuur.
Af en toe belt ze bij me aan, dan trek ik snel mijn schoenen aan en lopen we een rondje met haar hond. Soms lopen we één straat, soms het kleine rondje en af en toe een groter rondje, afhankelijk van een ‘goede’ of ‘moeilijke’ dag. Tijdens die wandelingen vertelt ze mij over haar ‘belevenissen’, worstelingen en levenslessen. Want naast het verlies van haar gezonde lichaam, het vertrouwen daarin én het verlies van haar fijne ‘gewone’ leven, leert ze ook haar ‘vrienden’ kennen. En dat is geen kattenpis.
‘Sommige mensen negeren mij,’ vertelt ze op een dag. ‘Die weten niet wat ze moeten zeggen, denk ik.’ We lopen samen het grote rondje en geschrokken draai ik mijn hoofd naar haar toe.
OMG. ‘Echt waar?’ vraag ik. Al weet ik het antwoord natuurlijk al. En al helemaal als ik in haar droevige ogen kijk. Mijn hart stroomt over van medeleven en verdriet en de tranen schieten in mijn ogen.
Ja, lieve lezer. Eerst krijg je kanker, dan kom je erachter dat je het hebt (hopelijk ‘op tijd’) en vervolgens krijg je te maken met een eindeloos behandeltraject, bergen hartzeer PLUS vijfentachtigduizend kleine en grotere kwalen als gevolg van diezelfde behandelingen. Al die kwalen krijg je er ook nog gratis bij. Zoals een verbrande huid door de bestraling, een droge mond, haartuitval, trombose en liters lymfevocht in je arm en borstkas wat nergens naar toe kan door het weghalen van je lymfeklieren, wat onwijs veel pijn doet en huidspanning oplevert. Ga er maar aan staan.
En dan ook nog elke dag ‘positief’ blijven. Want ja, dat is belangrijk voor je herstel.
Als ik Miekes man spreek, vertelt hij dat de arts in het ziekenhuis gezegd heeft dat niet alleen de patiënt kanker krijgt, maar ook het gezin. Iedereen moet er mee dealen. En het ik-sta-erbij-en-kijk-ernaar-gevoel wat haar man beschrijft, lijkt me vreselijk. De machteloosheid straalt me tegemoet.
Hij schippert met zijn vrije dagen. Wanneer heeft hij die het hardste nodig? Nadat zijn vrouw geopereerd is? Om bij de belangrijke afspraken en uitslagen in het ziekenhuis aanwezig te zijn? Of toch de geplande vakantie in de zomer, om zelf wat op te kunnen laden na een jaar werken. Zoals iedere Nederlander dat doet. Een simpel rekensommetje maakt duidelijk dat hij sowieso al vijftien dagen tekortkomt.
Gelukkig leeft zijn werkgever met hen mee en werkt mee aan zorgverlof. Dat geeft lucht en hij is er blij mee. Want lang niet alle werkgevers hebben begrip voor mantelzorgers. Het valt misschien ook niet altijd mee om coulant en meegaand te zijn als bedrijf. Zeker niet als je te maken hebt met werkdruk, ziekteverzuim, personeelstekort of deadlines. Dan sta je niet te trappelen als Pietje met zijn vrouw naar de dokter moet.
Mieke is een sterke vrouw die altijd klaar staat voor anderen. Hulp vragen doet ze eigenlijk nooit. Ja, als het echt niet anders kan. Dan wel. Maar liever lost ze het op de één of andere manier toch allemaal zelf op.
Ik snap haar.
Ik snap haar helemaal.
Samen maken we een lijstje, waarom we geen hulp vragen.
1. Het is best moeilijk om ‘in het krijt’ te staan. En als je dat al doet, liever niet bij veel mensen tegelijk, want
2. We hebben zelf geen puf om iets terug te doen. Bovendien
3. De drempel om hulp te vragen is best hoog. Omdat we het liefste alles zelf willen kunnen doen
4. Soms word je doodmoe van dankbaar zijn en heb je daar helemaal geen zin in. En
5. Sommige mensen maken domme, ondoordachte (en daardoor kwetsende) opmerkingen, waar je niks over kan zeggen, omdat ze zojuist met iets geholpen hebben
6. We zitten niet te wachten op goed bedoeld advies. De beste stuurlui staan aan wal. Wij weten het voor een ander ook altijd beter dan voor onszelf…
Heb jij nog meer redenen om geen hulp te vragen?
En wat zijn redenen om het juist wel te doen? En hoe ga je daar dan mee om?
Reactie plaatsen
Reacties