Zijn kamer was oorverdovend stil en oogverblindend leeg

Ik weet nog als de dag van gisteren hoe mijn man en ik na een lange dag sjouwen, bouwen en inruimen, samen thuiskwamen. We ploften op de bank, mijn man zette de TV aan en we zapten langs de kanalen. Zonder wat te zeggen stond ik op, liep naar de kamer van onze zoon en opende de deur.

Zijn kamer was oorverdovende stil en oogverblindend leeg. Ik stond aan de grond genageld en vergat adem te halen, waardoor ik een daverende hoestbui kreeg. Mijn man rende op mij af, gaf me een paar ferme klappen op mijn rug en kreeg het vervolgens zelf ook te kwaad.

Op dat moment woonden we zes jaar in dit huis, waarvan deze kamer de eerste vier jaar van ons was geweest. De laatste twee jaar bivakkeerde onze zoon er, omdat we van kamer geruild hadden, waardoor hij en zijn zusje niet meer boven op elkaars lip zaten.

“Kom”, zei mijn man, “laten we een film kijken”, en nam mij mee terug naar de bank.

Ken je dat? Je kijkt, maar het dringt niet tot je door…
Na een kwartier had ik nog geen woord gehoord en geen idee waar de film over ging. “Ik wil weer ruilen,” zei ik plompverloren en stond op. Mijn man zette de TV uit, pakte de stofzuiger en liep met me mee.

Praten was niet nodig. Konden we trouwens ook niet, zo emo waren we. Ik maakte een sopje, zeemde de ramen, de deur, de plinten, alles wat ik zag dat afgenomen kon worden en mijn man stofzuigde de vloer en het plafond.

Vervolgens schroefden we ons bed uit elkaar, brachten alles naar onze nieuwe, nee, oude kamer en schroefden daar alles weer in elkaar. Mijn man legde de lattenbodems en matrassen erin en ik verzorgde het beddengoed.

Na nog geen uur zaten we weer op de bank, zetten opnieuw de film op en schonken een borrel in.

Zo.
Beter.

Waarom vertel ik je dit, lieve lezer? Omdat ik weet dat zo intensief (mantel)zorgen hetzelfde is als balanceren tussen overleven en verdrinken. Dat er heel wat verschillende gevoelens, gedachten en emoties de revue passeren en dat dealen met eenzaamheid, vermoeidheid, onbegrip, schuldgevoel, moet ik nog even doorgaan? niet gemakkelijk is.

Iedereen is anders en iedereen verwerkt dingen op een andere manier. Ik weet dat er mensen zijn, die dit lezen, en het belachelijk vinden. Dat wij, op dezelfde dag, de lege kamer weer in gebruik namen. Eerlijk? Het is ook zeker door mijn hoofd geschoten. Kan ik dit wel maken? Is dat niet te snel? Is dit raar? Maar die deur, ik kon er niet naar kijken. Wist dat de kamer achter die deur helemaal leeg was. Dat voelde ondraaglijk.

In een fractie van een seconde maakte ik een keuze en zei: “Ik wil weer ruilen.” En dat deden we.

Het voelde goed.
Om te luisteren naar mezelf. Naar wat ik nodig had. Op dat moment.
Zonder mezelf af te branden of te veroordelen.

Het voelde goed.
Om mezelf die ruimte te geven. En om die ruimte te nemen. Zonder schuldgevoel.
En wat zo fijn was, mijn man begreep het volkomen. Hij voelde hetzelfde.

“Deze beslissing heeft niets, maar dan ook niets te maken met de liefde voor ons kind,” zei mijn man. En ik ben hem eeuwig dankbaar voor die opmerking. Want dat gaf de doorslag om het van onszelf te mogen.

Deze manier van ‘luisteren-en-lief-zijn-voor-mezelf’ gebruik ik al jaren. Ik ben er goed in. En ik schaam me daar niet voor.

Zo droom ik er ook al jaren van om in het theater te staan. Vraag me niet waarom, maar het podium is mijn plek. Ik voel het in iedere vezel van mijn lijf. Er is iets in mij wakker geworden toen ik een paar jaar geleden bij een theatercollege onverwachts op het podium gevraagd werd. De zaal was uitverkocht en ik liep vanuit de zaal het trapje op. Oh mijn God. Het zaallicht was aan en ik zag mensen, overal waar ik keek. “Dit wil ik”,  schoot het door mij heen. Al had ik geen idee hoe of met wat.

Deze wens blijft zo levend en aanwezig. Er is geen ontkomen aan. En daarom heb ik afgelopen mei besloten om er vol voor te gaan. En ben ik mijn eigen theatershow aan het maken, genaamd Zeikwijf. Speciaal voor Zorg, Moeders & Friends.

Wil jij meer weten over mijn theatershow Zeikwijf of wil je er misschien wel naar toe? Meld je dan hier aan en ik houd je op de hoogte!