Onrust over Pasen

‘Wat is er aan de hand, schat?’ vraagt mijn man, terwijl hij een slok koffie neemt.

Huh, schat? Nou zo voel ik mij niet! Ik ben geen schat. Ik ben bóós! Toch brengt het woordje ‘schat’ me terug in de werkelijkheid. Ik kijk eens goed naar mijn man. Hij zit er relaxt bij op zijn vrije zaterdag. Van schrik neem ik een grote hap lucht en blaas langzaam helemaal uit. Pfff. Ik voel de spanning langzaam mee naar buiten glijden. Pfff. Het zuchten gaat vanzelf door.

Gisteravond was ik een avondje weg met mijn vriendin. Superleuk en gezellig. Zaten we in de auto, op weg naar huis, zag ik twee gemiste oproepen. Eén van mijn zoon en één van de begeleiding van het huis waar hij woont. Intuïtief keek ik op mijn horloge: half twaalf. Het was inmiddels ruim drie uur later. Het was vrijdag. Op vrijdagavond maken ze de planning voor de gehele volgende week, inclusief het maken van afspraken en het reserveren van vervoer. Dit ging natuurlijk over Pasen.

‘Drie weken geleden vroeg de leiding al hoe het met Pasen gaat,’ zeg ik tegen mijn man. ‘Maar dat wist ik toen nog helemaal niet. Dat hangt namelijk af van diverse factoren. En dat heb ik ook gezegd.’ ‘Nou, dat is toch goed, dan?’ lispelt mijn man tevreden boven zijn krant.
‘Nee, dat is helemaal niet goed. Want dat brengt onrust. Als het onduidelijk is voor onze zoon, dan heeft de hele groep daar last van. Het schijnt dat hij dan gaat ‘ijsberen’ en er meerdere keren per dag over begint. Dat is voor de leiding natuurlijk ook vervelend. Die hebben al genoeg andere dingen te doen.’

‘Wat heb je toen gezegd?’ vraagt mijn man. Hij kijkt me nieuwsgierig aan, wat me aanzet om verder te vertellen: ‘Dat ik het nog niet weet. En dat ik me niet drie weken voor die tijd laat dwingen. Dat zijn autisme steeds erger lijkt te worden. En ik denk ook door de manier hoe zij hem behandelen. Want toen hij thuis woonde moest hij met ons meedoen. Wij hielden wel heel veel rekening met hem, maar toch moest hij best nog heel flexibel zijn. En dat deed hij. Dat kon hij. Maar nu wordt hij behandelt zoals dat voor hem het fijnste is. Dus alles duidelijk maken zodra hij erom vraagt. En dat is steeds langer van tevoren.’

‘Dan zeg je toch dat het hetzelfde gaat als iedere zondag’, verzint mijn man ter plekke. ‘Nee, dat kan toch niet. Het is Pásen! Met Pasen komt hij natuurlijk niet pas om vier uur. Dan komt hij brunchen. Maar ik wil ook graag brunchen bij mijn ouders, en zij weten nog niet op welke dag, omdat ze niet weten wanneer mijn broer komt. En onze dochter is eerste paasdag ’s middags uitgenodigd voor een concert. Ze twijfelt alleen nog of ze wil gaan. Als ze wel wil, dan wil ik denk ik wel mee. En dan zouden we het bezoek van onze zoon naar tweede paasdag kunnen verzetten… Maar ja, als dat net samenvalt met het brunchen van mijn ouders?’… ratel ik door.

‘Nou, dan gaat onze zoon gewoon mee naar opa en oma om te brunchen’, lost mijn man mijn probleem op. Nou ja, bijna: ‘Want ik wil hier thuis ook graag nog wat tijd met elkaar doorbrengen’, bedenk ik verder.

‘Wat is stap één?’ vraagt mijn man, terwijl hij de krant dichtvouwt en nog een bak koffie inschenkt.
‘Of onze dochter naar het concert wil, ja of nee. Daar moet nú een antwoord op komen. En op welke dag mijn ouders willen brunchen.’

Oké. Ik weet wat me te doen staat. Binnen tien minuten heb ik twee antwoorden en plan alles op eerste paasdag. Mét zoon brunchen bij opa en oma en ’s middags naar het concert, mét zoon. Hij vindt het super en wij ook. Eén leuke dag met elkaar en één dag beentjes omhoog en relaxen.

‘Zo fijn’, zegt mijn man. ‘Hebben we tweede paasdag lekker de tijd om naar de woonboulevard te gaan, hahaha…’

Herkenbaar? De kaartverkoop van mijn Theater Surprise Show Zeikwijf – Speciaal voor (mantel)zorgers, hulpverleners & friends start zeer binnenkort. Herkenbaar, ontroerend (pijnlijk) en hilarisch. Wil je meer weten? Klik dan hier en ik hou je op de hoogte.